Yüzlerce belki de binlerce fotoğraf çekiyoruz. Bitmeyen filmlerin kıymetbilmezliğini yaşıyoruz sanki. Oysa bir zamanlar ne kadar değerliydi o 36 poz. Zorlayıp 36'yı 39 yapmayı bile başarıyorduk ya hani. Film biter bitmez 1 saatte tab edilirlere koşup o 1 saatin dakikalarını sayıyorduk adeta. Ben öyleydim en azından. O zamanlardan aşıktım fotoğraf çekmeye. Keşke bukadar geç kalmasaydım, yerimde saymasaydım...
Bu hafta Tahanın çok sevdiğimiz karelerini bastırmak isterken aklımdan geçti bunlar. Çekip çekip arşivliyoruz. Bazen kötüleri, bulanıkları bile elemiyoruz. Kıymeti kalmadı sanki. Ele alınmayan, bakılmayan, en güzeli seçilip çerçeveye konmayan fotoğrafın ne anlamı var ki? Hepsi mümkün değil zaten ama en sevdiklerimiz en azından...Güleç yüzlüm benim
1 yorum:
Seker sekerrrr öpüyorum seni sizi .. Blog dünyasina hosgeldin CANIIIM
. . . .
Yorum Gönder